Welke schrijver van misdaadverhalen vind je niet in de boekenkast van David Nicholls?

Edna O'Briens The Country Girls-trilogie. Ik ontmoette haar ooit, tijdens de allereerste World Book Night in 2011, in dezelfde groene kamer als Alan Bennett en John le Carré.

Natuurlijk was ik een beetje geïntimideerd door het gezelschap, maar ze was charmant, charismatisch en aardig, met een heerlijke glamoureuze uitstraling. Ik had haar werk nog niet gelezen, maar onlangs zag ik een fantastische documentaire over haar, Blue Road, dus ik kocht dit.

Alle kwaliteiten die in de film naar voren komen – eerlijkheid, moed, rebellie – zijn ook op papier aanwezig, en ze heeft een prachtige stijl, vaak vrij sober maar vol van die ongelooflijk levendige beelden. Veertien jaar later ben ik fan.

Ik vraag me soms af of ik het vermogen om lange romans te lezen ben verloren,

Het soort monsters van 800 pagina's dat ik vroeger in het pre-internettijdperk verslond. Sommige boeken hebben me altijd verslagen – ik heb het eerste derde deel van Middlemarch minstens vier keer gelezen en er enorm van genoten, voordat ik telkens weer op hetzelfde punt vastliep.

Maar de grootste omissie is waarschijnlijk Anna Karenina, het grootste liefdesverhaal ooit geschreven (naar verluidt). Ik heb er vijf in mijn kast staan, allemaal in verschillende vertalingen, en op een onbewoond eiland vind ik misschien wel de tijd en de concentratie die ik nodig heb.

Als kind was ik een fervent lezer en een toegewijd lid van The Puffin Club. Samen met de plaatselijke bibliotheek zorgde de club ervoor dat boeken terechtkwamen bij lezers die misschien niet wisten waar ze moesten beginnen.

Ik hield van Het Zilveren Zwaard, E. Nesbit, allerlei prachtige boeken die nu verdwenen zijn. Ik was dol op de Moomins, maar vond ze tegelijkertijd ongelooflijk melancholisch, allemaal onderdeel van het plezier, denk ik.

Maar De Kronieken van Narnia trokken me helemaal mee. Ik verslond ze, vooral De Reis van het Dageraadschip en Prins Caspian, en verlangde ernaar deel uit te maken van die wereld. Mijn liefde voor fantasy duurde niet lang – Tolkien heeft me verslagen – maar ik begrijp dat bedwelmende gevoel.

Ik maak me wel zorgen over het afschrijven van geliefde schrijvers, maar ik heb geaccepteerd dat Agatha Christie niets voor mij is.

Ik twijfel er niet aan dat ze een goede schrijver is, maar de drang om de puzzel op te lossen is nooit voldoende om mij verder te helpen.