Maak kennis met de Texaanse Democraat die Joe Rogans presidentiële benoeming verdiende

James Talarico is nu overal. Hij is te zien bij grote televisiezenders. Hij staat op de voorpagina's van nieuwswebsites. Hij is zelfs te gast geweest bij de populairste podcast van Amerika, The Joe Rogan Experience. Maar de enige plek waar hij niet te zien is, is in het Capitool van Texas, waar zijn Republikeinse tegenstanders in het Huis van Afgevaardigden van de staat proberen de kiesdistricten in hun voordeel te herindelen in aanloop naar de tussentijdse verkiezingen van 2026.

De zesendertigjarige middelbareschoolleraar die politicus is geworden, is eigenlijk helemaal niet in Texas. Hij zit in een hotelkamer in Illinois, niet groter dan een studentenhuis, slaapt amper in een tweepersoonsbed met uitzicht op een eenzame wastafel en beantwoordt telefoontjes van de media en kiezers thuis. Het is niet dat hij en zijn Democratische collega-vertegenwoordigers er niet bij willen zijn. Maar zonder hun aanwezigheid in het Huis van Afgevaardigden kan er geen stemming plaatsvinden – en dat is precies de bedoeling. Ze breken het quorum om te protesteren tegen Donald Trumps poging om "de volgende verkiezingen te manipuleren", zoals Talarico schreef op Instagram .

Maar door overal te zijn behalve in de Lone Star State, heeft hij een nationale naam opgebouwd – een naam die wellicht een nominatie voor een Senaatsverkiezing zal opleveren. Esquire sprak met Talarico over zijn vlucht uit Texas, hoe zijn christelijke geloof zijn politieke opvattingen beïnvloedt en wat de Democraten kunnen doen om de gunst van Amerika te winnen.

Vragen en antwoorden zijn bewerkt om ze korter en duidelijker te maken.

Esquire: Hoe is het in Illinois? Hoe is het moreel?

James Talarico: Het is een intensieve roadtrip voor mijn werk. Een journalist vroeg me wat ik tijdens mijn pauze ging doen. En dit is de pauze. Het is de ergste pauze die ik ooit heb gehad, want we hebben hier de klok rond gewerkt, met de media en onze kiezers gesproken over wat er in Texas gebeurt, en zo de nationale aandacht gevestigd op deze machtsgreep door de herindeling van de kiesdistricten.

Maar ook al zijn we niet in Texas, we bedienen onze kiezers nog steeds. Ik heb met mijn team in het Capitool gebeld om ervoor te zorgen dat de mensen in ons district alles hebben wat ze nodig hebben.

Het is op zijn zachtst gezegd vermoeiend geweest. Vroege ochtenden, heel late nachten. Maar ik zou zeggen dat de moraal goed is. Ik ben hier in Illinois met waarschijnlijk de grootste groep Democratische leden. Gisteren was het een beetje eng toen we wakker werden van een bommelding en het pand moesten verlaten.

Maar we hadden niet geschokt moeten zijn, aangezien [de procureur-generaal van Texas] Ken Paxton een tweet heeft geplaatst waarin hij zijn volgers oproept "ons op te sporen". Sommige van onze Republikeinse collega's hebben onze locatie bekendgemaakt in nationale nieuwsmedia. Natuurlijk was dit een veiligheidsrisico, maar we weten allemaal dat we het recht aan onze kant hebben en dat we vechten voor onze kiezers, voor alle Texanen, en hun recht om vertegenwoordigers te kiezen. Dat is groter dan wie dan ook. Het is groter dan welke politicus of welke politieke partij dan ook.

Hoe is uw accommodatie in Illinois?

De kamers waar we verblijven zijn waarschijnlijk de kleinste hotelkamers waar ik ooit in heb verbleven. Ze lijken veel meer op een studentenkamer of een gevangeniscel, hoe je het ook bekijkt. Een tweepersoonsbed met een wastafel tegenover het bed – niet in een badkamer. Maar we hebben een beperkt budget tijdens deze quorumpauze. Maar we zijn er allemaal erg trots op dat we dit belangrijke werk doen en ons verzetten tegen deze wannabe-tirannen.

Je krijgt elke dag een boete voor je afwezigheid, en dan zijn er nog de kosten van hotels, maaltijden, enzovoort. Hoe lang denken jij en je collega's dat jullie het volhouden?

We verdienen $600 per maand voor onze inzet in de wetgevende macht. We hebben een baan. Daarmee kunnen we rondkomen, onze rekeningen betalen en onze gezinnen onderhouden. En we hebben die banen en gezinnen achter ons gelaten om dit te kunnen doen. Het was geen lichtzinnige beslissing. Quorumschorsingen zijn niet makkelijk, wat ik belangrijk vind. Als ze makkelijk waren, zou de minderheidspartij het waarschijnlijk constant doen. Maar ze zijn ongelooflijk moeilijk – persoonlijk, financieel, politiek, juridisch en logistiek. Ze zijn alleen voorbehouden aan de meest flagrante machtsmisbruiken, of het nu gaat om kiezersonderdrukking of herindeling van kiesdistricten halverwege het decennium.

Toen Trump de Republikeinen in Georgia belde en hen vroeg om hem 11.000 extra stemmen te bezorgen na zijn verlies in de verkiezingen van 2020, zeiden ze: "Nee hoor." Maar toen Donald Trump de Republikeinen in Texas vroeg om hem vijf extra zetels in het Congres te bezorgen, zeiden ze: "Wat dacht je van donderdag?" De verantwoordelijkheid om dit Amerikaanse experiment te verdedigen, kwam dus bij de Democraten in Texas te liggen. We zijn er trots op dat we gehoor hebben gegeven aan de oproep.

De gouverneur van Texas, Greg Abbott, heeft gedreigd u en uw collega's uit hun ambt te ontslaan. Hoe heeft u op die dreiging gereageerd?

Het is zorgwekkend wanneer een gouverneur probeert rechtmatig democratisch gekozen vertegenwoordigers uit hun ambt te ontheffen, vooral wanneer ze zich bezighouden met een grondwettelijke activiteit. Quorumovertredingen zijn beschermd in onze staatsgrondwet. Ze vormen een instrument dat de minderheid heeft om de misstanden van de meerderheid te controleren, dus we hebben geen enkele wet overtreden.

Er is een geschiedenis van tweehonderd jaar aan quorumschendingen in dit land. We zijn hier in Illinois, het land van Abraham Lincoln, waar hij in 1840 het quorum als senator brak door uit een raam van het Capitool van Illinois te springen. Gelukkig hoefde ik in Texas niet uit een raam te springen. Maar we nemen deel aan een lange Amerikaanse traditie van opkomen tegen pestkoppen, het spreken van de waarheid aan de macht. Van burgerlijke ongehoorzaamheid, van goede problemen.

De huidige speciale zittingsperiode van de wetgevende macht eindigt op 19 augustus, maar de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden van Texas kunnen altijd een nieuwe zitting bijeenroepen. Hoe ziet u dit verlopen?

We maakten ons vooral zorgen over: wat als we niets hadden gedaan? Wat als we deze flagrante machtsgreep gewoon hadden laten doorgaan, met misschien een paar toespraken in de plenaire vergadering? Dat was voor mij een veel verontrustender realiteit.

Ik weet niet wat de toekomst brengt. Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Maar ik weet dat we een standpunt moeten innemen. Als mensen in de Amerikaanse geschiedenis alleen een standpunt innamen als ze zeker wisten dat ze zouden winnen, vrees ik voor de gedachte hoe ons land er nu uit zou zien.

Ik ben er trots op dat we dit morele standpunt innemen tegen deze machtsgreep. Dat gezegd hebbende, willen we wel strategisch te werk gaan. De laatste quorumbreuk waar ik bij betrokken was, was in 2021, tegen de wet ter onderdrukking van kiezers. Het zette een internationale schijnwerper op ons, waardoor onze Republikeinse collega's onder druk werden gezet om de slechtste delen uit die wet te halen. Toch werd de wet aangenomen, en ik heb ertegen gestemd, maar dankzij onze quorumbreuk was het aanzienlijk minder schadelijk voor mijn kiezers en de inwoners van Texas. Ik denk dat het belangrijk is dat nationale media zich realiseren dat, hoewel ze het soms als een verlies willen zien, er grijstinten zijn.

Ik denk dat onze burgerlijke ongehoorzaamheid Democraten in Republikeinse staten inspireert om wraak te nemen, of op zijn minst daarmee te dreigen. Als de Republikeinen in Texas op deze manier vals spelen, kunnen we in ieder geval de kansen gelijker maken en ervoor zorgen dat het Amerikaanse volk volgend jaar in het Congres kan worden gekozen om de president ter verantwoording te roepen.

Denkt u dat dit de volgende noodzakelijke stap is dat democratische staten als tegenmaatregel de kiesdistricten gaan herindelen?

Als één partij schiet, is alles kansloos. Ik bid elke avond dat de Republikeinen in Texas niet vals spelen en de volgende verkiezingen niet verstoren. Maar als ze dat wel doen, is er een reactie nodig. We moeten pestkoppen recht in de ogen kijken en niet met de ogen knipperen. Dat is de enige manier om een pestkop te verslaan, en dat is precies wat ik van andere staten verwacht.

We willen dat gerrymandering in elke staat verdwijnt. Ik heb een wetsvoorstel ingediend om een onafhankelijk, door burgers geleid herindelingsproces in Texas te creëren, en ik wil dat in elke staat, of die nu blauw of rood is. We moeten de politiek uit de kaarttekenwereld halen, maar we kunnen als Democraten niet eenzijdig ontwapenen.

Is het gewoon een strijd tussen links en rechts? Want je hebt ook gezegd dat het een economische strijd is tussen de top en de bodem in dit land. Wat vind je daarvan?

Ik denk niet dat dit een kwestie van partijpolitiek is. Ik denk dat dit een kwestie van macht is. Mensen aan de macht willen aan de macht blijven. De enige manier om macht te controleren is door middel van vrije en eerlijke verkiezingen.

Dit gaat niet over de Democratische Partij. Het gaat over het democratische proces. Ik vecht voor Democraten, onafhankelijken én Republikeinen, en hun vermogen om hun regering van onderaf te veranderen, hun vermogen om de vertegenwoordigers van hun keuze te kiezen, hun vermogen om de machtigste politicus van het land ter verantwoording te roepen. Daar gaat het om.

Ik weet dat mensen, vooral in de media, in de verleiding komen om dit af te schilderen als een kwestie van het rode team versus het blauwe team. Maar dat is absoluut niet waar. Ze komen misschien nu op de Democraten af, maar uiteindelijk komen ze op ons allemaal af. Zo werkt dit handboek in andere landen. We moeten ons daarvan bewust worden voordat het te laat is.

Afgevaardigde James Talarico van Texas stapt op zondag 3 augustus 2025 in Austin, Texas, aan boord van een vliegtuig bij Signature Aviation op de South Terminal om het quorum te doorbreken.

Welke les leert u nu als Democraat uit een Republikeinse staat en hoe is dat van toepassing op Democraten uit Republikeinse staten?

Ik denk niet dat de Democratische Partij op dit moment verdeeld is tussen gematigd en progressief. Ik denk dat het een strijder is tegen een voorstander. Ik hoop dat de Texaanse Democraten de Democratische Partij op nationaal niveau eraan herinneren hoe ze voor het volk moeten vechten. Daarom zijn de meeste mensen gefrustreerd over de nationale Democratische Partij: het onvermogen om dingen gedaan te krijgen en resultaten te boeken voor onze kiezers.

Hoe onderscheid je acties die het verschil maken van performatieve acties?

We moeten de regels ten volle volgen. We moeten alle middelen in onze gereedschapskist gebruiken. Ik ga toespraken niet bagatelliseren. Dr. Kings toespraak "I Have a Dream" was een performance, maar ik snap wat je bedoelt. Op het kabelnieuws verschijnen en wat korte stukjes in de camera zeggen terwijl je misschien daadwerkelijke middelen hebt die je kunt gebruiken in de wetgevende, juridische of politieke context, dat is gewoon theater. Retoriek was vroeger een kunstvorm, en ik denk dat communicatie een hulpmiddel in die gereedschapskist is. Maar als het je enige hulpmiddel is, raad ik je aan om dieper na te denken over de macht die je daadwerkelijk hebt om voor je kiezers te vechten en deze democratie te herstellen.

Je hebt nationale aandacht gekregen, deels vanwege je identiteit als christen en tegelijkertijd Democraat. Hoe beïnvloedt je geloof je politieke opvattingen?

Ik kan vertellen hoe mijn geloof de quorumpauze beïnvloedt. Het geeft me de moed, de kracht en de vrede om zoiets te doen, het risico te lopen gearresteerd te worden, de financiële ondergang van mijn kiezers te riskeren. Ik denk niet dat de meeste normale mensen dat zouden willen doen, toch? Ik denk niet dat ik dat normaal gesproken zou willen doen. Maar mijn grootvader was een baptistenprediker die me leerde dat we een rabbijn op blote voeten volgen die ons twee geboden gaf: Heb God lief en heb je naaste lief. Je naaste liefhebben vereist actie, niet alleen in de kerk, maar ook op straat.

Daarom ben ik in overheidsdienst gegaan, eerst als docent in het voortgezet onderwijs en nu als volksvertegenwoordiger. Deze democratie is meer dan een grondwet. Het is een verbond, een relatie tussen buren, een belofte die we elkaar doen om dit land te delen, zelfs als we het oneens zijn, zelfs als we anders zijn.

Tweeduizend jaar geleden, toen de machtige minderheid de massa misbruikte, bleef die blootvoetse rabbijn niet in zijn kamer om te bidden. Hij beklom de macht en gooide de tafels van onrecht omver. Ik zou tegen mijn medechristenen willen zeggen: als we van democratie houden, als we van onze buren houden, is het tijd om tafels omver te gooien.

Dat is een interessante analogie. Mensen vergeten soms dat verhaal uit de Bijbel, dat Jezus actie ondernam.

Het is de reden dat hij door de overheid werd vermoord. Hij werd door het Romeinse Rijk vermoord en geëxecuteerd. Kruisiging was de straf voor rebellen.

Soms overspiritualiseren we het evangelie. Ons hele geloof is gebaseerd op incarnatie, het idee dat God een menselijke vorm aannam, dat God om ons menselijk lichaam en ons fysieke bestaan geeft. Hoeveel we moeten eten en drinken, of we gezondheidszorg hebben, enzovoort. Dat missen we wanneer we overspiritualiseren. Spiritualiteit is een centraal onderdeel van mijn geloof, maar moet in balans zijn met concrete daden in de wereld, voor mensen.

Hoe kunnen Democraten de stemmen van evangelische christenen winnen?

Er is veel diversiteit binnen de christelijke kerk. Zwarte christenen behoren tot de meest religieuze christenen in ons land en stemmen historisch en tot op de dag van vandaag nog steeds op Democratische kandidaten. Als we het over blanke christenen hebben – en dat is een belangrijke kanttekening – denk ik dat een deel van het probleem is dat mijn partij de afgelopen veertig, vijftig jaar, eigenlijk al sinds Jimmy Carter, niet meer over geloof praat.

Natuurlijk zijn er kandidaten die het verplichte kerkbezoek afleggen en zo. Maar ik heb het over hoe centraal ons geloof staat in alles wat we doen. En het staat centraal voor mij. Het is mijn fundament voor alles wat ik in mijn leven doe, inclusief mijn werk voor de overheid. Dus daar ga ik het over hebben. Ik ga me er niet voor schamen om erover te praten. En het kan, het kan sommige mensen in mijn coalitie op de verkeerde manier irriteren, en ik heb kritiek gekregen van sommige progressieve Democraten over hoe uitgesproken ik mijn geloof heb opgebouwd. Maar ik ga me laten zien zoals ik ben, en ik ga mezelf zijn, zelfs als dat sommige mensen in mijn eigen partij dwarszit.

Ik denk dat het nuttig is om een brug te slaan naar mensen die zich vanwege hun geloof niet thuis voelen in de Democratische Partij. Ik wil dat ze weten dat ze aan onze tafel zitten als ze zich bij ons willen aansluiten.

Ik heb gegevens gezien van groepen die contact hebben opgenomen met evangelicals en die aantonen dat het de goede kant opgaat. In Pennsylvania waren enkele van de weinige districten die vicepresident Kamala Harris steunden, districten waar de groep Evangelicals for Harris campagne voerde, die ik mede heb gesteund.

Je was onlangs aanwezig bij The Joe Rogan Experience. Wat vond je van de reacties op je optreden? Denk je dat het je zal helpen de volgende fase van je politieke carrière in te gaan?

Ik was verrast toen ik de uitnodiging kreeg om als afgevaardigde van de staat Texas te komen optreden bij Joe Rogan, de grootste podcast van het land. We kregen een e-mail en daarin stond alleen: "Joe heeft een van je video's op sociale media gezien en hij wil graag met je praten." Dat was het.

Wanneer een journalist een gekozen politicus interviewt, schetst hij doorgaans de onderwerpen die hij gaat behandelen om een idee te geven waar het gesprek over gaat. Dat was niet het geval, waarschijnlijk omdat ik denk dat Joe Rogan zichzelf niet als journalist beschouwt. Hij is in veel opzichten gewoon een nieuwsgierige man die een goede conversationalist is. Het was ongebruikelijk, als gekozen politicus, om zo'n lang, onvoorbereid gesprek te voeren met iemand die enigszins sceptisch staat tegenover de Democratische Partij.

Ik was eerlijk gezegd een beetje nerveus, vanwege die dingen, en omdat het zo'n groot publiek is. Maar Joe Rogan is goed in wat hij doet. Toen ik die koptelefoon opzette, trok hij me mee in een echt menselijk gesprek, zoals je dat in een bar met een vriend zou doen. Tweeënhalf uur vlogen voorbij. Het was een schok toen ze voorbij waren. Ik heb me kostelijk vermaakt. Zoals elk echt goed gesprek, ging het door allerlei verschillende konijnenholen en verkende het al die vreemde ideeën en hot takes. Het was cool om een gesprek te voeren zoals ik dat met een vriend zou voeren op zo'n groot platform.

Het lijkt erop dat mensen daarop hebben gereageerd. Het was overweldigend. Ik word overspoeld met berichten, telefoontjes, DM's en e-mails van mensen die geen partijdige Democraten zijn. In bijna elk bericht dat ik kreeg, kwam een zin terug: "Dit is de eerste keer dat ik een politicus een bericht stuur." Ik heb zeker dertig of veertig berichten ontvangen die met die exacte zin begonnen, wat ik interessant vond. Het laat zien wat voor publiek hij heeft: mensen die niet extreem partijdig zijn. Ze staan erg wantrouwend tegenover dit corrupte politieke systeem en zijn beide partijen zat. Het bereikt zeker een hele groep mensen die hier in Texas niet naar MSNBC of Fox News kijken of de livestream van de wetgevende macht niet volgen.

Er gaat een clip rond waarin Rogan je aanraadt je kandidaat te stellen voor het presidentschap. Wat is de volgende stap in je politieke carrière?

Ik overweeg serieus de race voor de Amerikaanse Senaat. Ik heb nog geen beslissing genomen. Ik probeer te bedenken of ik me kandidaat moet stellen voor die zetel of dat ik mijn werk in de wetgevende macht moet voortzetten. Ik zie zowel voor- als nadelen aan beide functies. Maar uiteindelijk moet ik uitzoeken wat goed voor mij is en, belangrijker nog, wat het beste is voor de inwoners van de staat.

Ik had een deadline gesteld om volgende week een beslissing te nemen, grappig genoeg, en toen kwam die quorumbreuk. Dus het is voor mij nu een beetje van de agenda afgeschoven. Ik ben door 200.000 mensen in Centraal-Texas gekozen om voor hen te vechten in het staatskapitool. Ik ben in feite hun advocaat binnen de staatsregering, ook al ben ik geen advocaat. Ik vecht voor hun belangen hier in Illinois door het quorum te overschrijden. Ik neem dat heel serieus, en daarom ben ik van plan om deze baan te doen voordat ik ga solliciteren naar andere banen.

Talarico op SXSW in 2024.

Als u de Senaatszetel zou bemachtigen en zou winnen, wat hoopt u dan op nationaal niveau te bereiken?

Ik heb hard gewerkt in Texas om grof geld uit onze politiek te halen. Ik heb me uitgesproken over de miljardair-megadonoren die in feite onze staatsregering runnen. En als dat in Texas zo is, geldt dat zeker ook op nationaal niveau, en steeds meer. Ik hoop een stem te zijn tegen corruptie. Ik hoop te strijden voor specifieke systemische veranderingen in ons politieke systeem die ons in staat stellen vooruitgang te boeken op alle andere kwesties die ons aan het hart gaan: huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs.

Maar ik weet niet zeker of er genoeg stemmen opgaan die echt over anti-corruptiemaatregelen op nationaal niveau praten. Dat zou zeker nog belangrijker zijn als Ken Paxton de Republikeinse kandidaat voor de Senaatszetel is. Hij is misschien wel de meest corrupte politicus van het hele land. Ik maakte deel uit van de tweepartijencampagne in het Huis van Afgevaardigden van Texas om Paxton af te zetten, dus ik ken zijn misdaden beter dan de meeste mensen. Ik hoop dat de Democratische kandidaat, of het nu ik of een van mijn collega's is, de aandacht vestigt op hoe corruptie ons ervan weerhoudt het land te zijn dat we kunnen zijn.

Wat moet de Democratische Partij vervolgens doen om deze zaken aan te pakken en een eerlijker systeem te creëren?

We moeten onze erfenis als Democraten niet vergeten, dat we de partij zijn die opkomt voor gewone mensen, voor de gewone man. Dat gold in het New Deal-tijdperk, en het gold ook in het Great Society-tijdperk, toen een andere Democraat uit Texas dit land transformeerde om werkende mensen te helpen. Helaas zijn we de afgelopen jaren het contact daarmee kwijtgeraakt, en we moeten die erfenis niet vergeten.

Hoe kun je weer in contact komen met die erfenis?

Deze quorumpauze laat je zien hoe je een ruggengraat kunt hebben, een ruggengraat kunt hebben en kunt vechten. Er is een Spaans woord hier in Texas, ganas, dat moeilijk te vertalen is in het Engels. Maar het betekent hart, verlangen, passie die voortkomt uit iets diepers, ergens anders. Dat is wat onze partij, onze politiek in het algemeen, mist.