Layetan-landschap
George Orwell beschreef de Via Laietana in 1936 als een straat waar cafés, hotels en officiële kantoren werden gecollectiviseerd door het vooraanstaande anarchisme van de CNT. Mensen begroetten elkaar met "gejuich" en "kameraad", en vele balkons zwaaiden met revolutionaire vlaggen. Dat de straat werd omgedoopt tot Via Durruti is een van die historische extravaganza's die, verteld vandaag de dag, klinken als sciencefiction.
De recente renovatie van de Via Laietana, die door de gemeenteraad tot het uiterste is aangewakkerd, inspireert me om een wandeling te maken zonder de stress van degenen die zich er wagen. De expeditie begint in de Urgellstraat, slechts een metro verwijderd van de L1-lijn die me naar Urquinaona brengt. De arbeidersmeerderheid die de wagons bezet, lijkt er niet erg happig op om elkaar "kameraad" te noemen. Gehypnotiseerd door hun mobiele telefoons merken ze niet eens dat er net een gebruiker is ingestapt die zo veel op de grote acteur Pol López lijkt dat het zeer waarschijnlijk is dat hij de grote acteur Pol López is.
De nieuwe Via Laietana
Gorka Urresola / EigenIn Urquinaona regelt een patrouille van de Guardia Urbano het verkeer. De renovatie heeft de ruimte herverdeeld: we hebben nu twee rijstroken bergafwaarts (één voor taxi's en bussen en één voor zogenaamd normaal verkeer) en bergopwaarts een fietspad (in theorie alleen bergopwaarts) en nog een voor bussen, taxi's en geautoriseerde voertuigen.
De file kent authentieke Barcelona-varianten, zoals drie busjes die ongestraft op de stoep (weliswaar breder) geparkeerd staan, of, op het fietspad, skaters en fietsers die er de verkeerde kant op rijden. Het moet de erfenis zijn van het Orwelliaanse non-conformisme, dat de ellende van de Hoge Politieprefectuur nooit heeft gekend. Ik ga kijken of ik de echo's kan horen van toen mijn vader werd gemarteld, maar in plaats van ontvoerd te worden door de gebroeders Creix, word ik overreden door een groepje toeristen gewapend met winkelwagentjes en killerslippers.
Ik weersta de verleiding om wat porras te eten bij de Xurreria LaietanaIk weersta de verleiding om wat porras te eten bij Xurrería Laietana of me tegoed te doen aan Afrika Latino, een supermarkt die ik, als ik me goed herinner, in een ander leven half zal openmaken. Ertegenover staat het hoofdkwartier van de Arbeiderscommissies, dat, afhankelijk van of je naar boven of beneden gaat, links of rechts zit. Voor een van de grote gebouwen die nog in aanbouw zijn, belooft een bord juni 2026 als opleveringsdatum.
Ik kom aan op het Idrissa Diallo-plein, ter nagedachtenis aan de Guinese migrant die omkwam in een detentiecentrum voor buitenlanders in de Zona Franca. Op de balkons is de enige vlag die de aanhoudende verkeersopstopping overleeft de LGBTQ+ Pride-vlag.
Lees ookIk stap op de legendarische 47, die het fietspad moet oversteken om passagiers op te pikken, en ik zie een skater voor me – zonnebril, shirtloos, getatoeëerd – in de tegenovergestelde richting rijden, grote gebaren makend en uit volle borst verontwaardigd schreeuwend naar de bestuurder omdat hij hem niet ten volle laat genieten van de privileges van Can Pixa. Ik vermoed dat hij zo niet tegen Manolo Vital zou hebben gesproken.
lavanguardia
