Rigoberta groeit op en wordt een superster

Het is onwaarschijnlijk dat Paula Ribó, toen ze in 2022 haar pauze aankondigde, dacht dat ze nu, op 33-jarige leeftijd, zou terugkeren en zichzelf een Jesucrista zou kunnen noemen. Wat wel duidelijk is, is dat deze sprong in de hiërarchie, na zichzelf op haar debuutalbum tot keizerin te hebben uitgeroepen, zelfs vanzelfsprekend lijkt, vooral wanneer de wederopstanding plaatsvindt in een vol Palau Sant Jordi, waar gisteravond de heksensabbat in Bandini-stijl plaatsvond waarmee de artieste, bekend als Rigoberta Bandini, haar album Jesucrista-superster presenteerde.

"Ik leef met het beest dat ik ben", zegt het personage dat Rigoberta Bandini is, in een kleurrijke muzikale show die bijna kitsch is en vol van dezelfde humor, ergens tussen bijtend en dwaas, die overvloedig aanwezig is in haar liedjes, waarin ze reflecteert op haar persoonlijke evolutie op het pad naar "de dame die brood gaat kopen", en wat het tegelijkertijd betekent om een ​​superster te zijn.

De artieste, die haar kostuum zeven keer veranderde, verraste iedereen door 'Una guitarra' van Serrat uit te voeren

In haar geval, en afgaande op wat we gisteravond zagen, is het iets dat het midden houdt tussen een buurttheater en een massaconcert met de ingrediënten van Madonna. Het doet denken aan het mondstuk dat ze gebruikte tijdens het optreden, vol choreografie, toneelwisselingen en de synthetische pop die de artieste kenmerkt, uitgevoerd door een vierkoppige band met de keyboards in handen van Esteban Navarro, Ribó's partner.

"Speel je in Palau Sant Jordi?" vroeg Bandini aan het publiek. Nog maar drie weken geleden trad hij in spijkerbroek op bij Primavera Sound voor een paar honderd toeschouwers. Gisteravond stond hij voor een van de grootste optredens uit zijn carrière, een uitdaging halverwege, want de duizenden aanwezigen waren al volledig voorbereid, hadden hun nummers ingestudeerd en stonden te popelen om tijdens het 90 minuten durende, zorgvuldig geplande optreden alles te applaudisseren wat ze konden.

In de kamer had de artiest meer dan twintig nieuwe nummers van haar tweede album, een arsenaal dat ze vanaf het begin rijkelijk gebruikte, waarbij ze bijna zonder adem te halen JAJAJA, Club Xavalas Tristes en Simpática pero problema aaneenrijgde, alle drie van het nieuwe album. Aan haar zijde dansten vijf achtergrondzangeressen/dansers, gekleed in rode en roze lakleren regenjassen, outfits die hen deden lijken op een groep umpa lumpa's die dansten op de melodie van Willy Wonka, in dit geval Bandini, gekleed in het geel met een pruik en meer dan alleen nepwimpers.

Het was het eerste van zeven kostuums die tijdens de voorstelling werden gebruikt, die qua esthetiek waren geïnspireerd op popmuziek uit de jaren 60, zoals het Ronettes-achtige refrein en de psychedelische achtergrond in Vuela . Tegelijkertijd deed het rode gordijn denken aan een ouderwetse televisie, perfect voor de talentenjachtparodie die de treurige Enamorados werden, een sneer naar televisiewedstrijden zoals het Eurovisie Songfestival, terwijl de nep-presentator tegen de artiest zei: "Laat ons niet denken, laat ons dansen."

Lees ook

Er was ruimte voor een discofeest met Miami Beach en de hele Sant Jordi-menigte die danste, en voor melodieuze liedjes, met El amor , een oprechte versie van Massiel, en Busco un centro de grava permanente, een eerbetoon aan Batiatto's nieuwe album. Er was ook ruimte voor tranen, met Aprenderás en Si muiera mañana. Maar wat niemand verwachtte, was de uitvoering van Una guitarra van Joan Manuel Serrat, begeleid door slechts hetzelfde instrument.

De hits die Bandini's carrière hebben gecementeerd ontbraken niet op het evenement: de beat "In Spain we call it soledad" , het vrolijke "Así bailaba ", gepopulariseerd door Amaia, en " Perra ", een klaagzang over de minderwaardigheid waartoe vrouwen veroordeeld zijn. Hetzelfde wraakzuchtige argument ligt ten grondslag aan Pamela Anderson , Bandini's nieuwe en fascinerende hymne die gisteravond de goedkeuring wegdroeg, waarbij het hele publiek, zoals verwacht, meezong. Ze zongen ook "Ay mamá , destape final", een laatste onthulling waarbij Ribó, bijgestaan ​​door de achtergrondzangeressen, haar borsten ontblootte voor hetzelfde publiek waarmee ze zong en met wie ze duidelijke tekenen van medeplichtigheid toonde, tot het punt dat een koppel hun liefde verklaarde op het podium te midden van ieders gejuich. Een medeplichtigheid die zowel de oorzaak als het gevolg is van het succes van een artiest die weet hoe ze liedjes nieuw leven inblaast wanneer ze ze (in alle opzichten) op het podium brengt.