Gids voor reizen naar Costa Rica zonder veel geld uit te geven

Door: Elaine Glusac en Toh Gouttenoire

Midden in een septemberbui in een kustplaatsje aan de Pacifische kust van Costa Rica herinnerde ik me dat ik een weddenschap had afgesloten met weinig kans op winst. De lokale bevolking had me verzekerd dat hun regenseizoen, van mei tot november, bestond uit heldere ochtenden en middagbuien, gevolgd door een heldere hemel, althans het grootste deel van de tijd.

Toch waren de voordelen van reizen in de regen aanzienlijk: lagere prijzen, minder drukte en een grotere beschikbaarheid. Ik heb dit zelf ondervonden toen ik vorig jaar twee keer gedwongen werd mijn reis naar het Midden-Amerikaanse land te annuleren. Ik stelde mijn bezoek uit van het hoogseizoen in februari naar het goedkopere seizoen in mei en uiteindelijk naar het laagseizoen in september. Zo kostte de auto die ik bij Vamos Rent-a-Car huurde op de luchthaven van de hoofdstad San José me $ 237 voor een week – meer dan $ 400 minder dan ik in februari had ingeschat.

(Opmerking over valuta: veel bedrijven gebruiken Amerikaanse dollars, andere gebruiken Costa Ricaanse colones (500 colones is ongeveer 1 dollar) en veel accepteren beide soorten valuta.)

Costa Rica heeft de afgelopen jaren een reputatie gekregen als duur, vooral omdat luxe resorts het noordelijke deel van de provincie Guanacaste hebben getransformeerd. Rondvluchten door het land, waarbij de langzame snelwegen worden omzeild, dragen bij aan deze indruk. En Costa Rica is enorm in trek; in 2024 markeerden 2,9 miljoen bezoekers een toeristisch record na de pandemie.

Dus, naast reizen in het laagseizoen, besloot ik Costa Rica ook vanaf de grond te bekijken, niet vanuit de lucht. Ik koos voor een alternatieve ontdekkingstocht en stelde een reisplan van zes nachten samen, gericht op de meest iconische bezienswaardigheden van Costa Rica – nevelwouden, watervallen, stranden, koffieplantages en nationale parken – maar dan niet in hun meest populaire vorm.

Rijden tussen de verschillende bestemmingen vereist geduld. De meeste bochtige, bergachtige tweebaanswegen hebben een maximumsnelheid van 40 tot 60 kilometer per uur, en je komt onvermijdelijk in een file terecht achter vrachtwagens die moeizaam de heuvel opklimmen.

Bovendien zijn de straten vaak niet genummerd, waardoor de routebeschrijving verwarrend is. Ik was dankbaar voor de leentelefoon van Vamos die bij mijn Suzuki Jimmy SUV zat, met de Waze navigatie-app vooraf geïnstalleerd, die zelfs "kuilen in de weg" markeerde.

Vulkanen en koffieplantages

Ik begon met de bestemming die het dichtst bij de luchthaven van San Jose lag: het vulkaangebied Poás, op minder dan een uur rijden met de auto.

Weelderige koffiebomen klommen de heuvels op toen ik Hacienda Doka naderde, een 60 hectare grote koffieplantage die in de jaren 20 werd opgericht. Als enige deelnemer aan een middagtour ($28) liep ik door de velden, luisterend naar de roep van blauwgrijze tangaren en het gedreun van rijpe guaves die van de bomen vielen. In een ecologische cyclus eten de vogels, legde mijn gids Jonathan Alfaro uit, de vruchten van de bomen die de koffieplanten schaduw geven.

Koffie is een bron van trots in Costa Rica. Deze koffie, geïmporteerd uit het Caribisch gebied, heeft de toenmalige armste regio van Midden-Amerika uit de armoede gehaald.

"In 1821 begonnen we het land met de opbouw van koffie", zei Alfaro, verwijzend naar het jaar waarin Costa Rica zijn onafhankelijkheid van Spanje uitriep.

Na een wandeling door een vlindertuin vol fladderende blauwe morpho's, eindigde het bezoek met een proeverij van zeven koffiesoorten in de souvenirwinkel. Zelfs de donkerste branding leek suf (en duur: een zak bonen kostte bijna $18).

Ik liep terug over een bergweg, beklom een ​​andere bergweg en liep door een schuur die tijdelijk geblokkeerd was door een kudde Holstein-koeien. Zo kwam ik aan bij Poas Volcano Lodge, een boetiekhotel met twaalf kamers. In de hooglanden daalde de temperatuur 's nachts tot ongeveer 15 graden Celsius, waardoor er in de lounge en het restaurant houtkachels aangingen.

De accommodatie bood bospaden, een bibliotheek vol boeken over vogelobservatie en mijn elegante, rustieke kamer met balkenplafonds en luxe beddengoed ($104). Het diner (vis- en kipvoorgerechten, 8600 colones) was extra, maar het inbegrepen ontbijt was uitgebreid, met eieren naar wens bereid en gallo pinto (rijst met bonen).

De lucht was helder toen ik naar het nabijgelegen Poás Volcano National Park reed (entree $15; voor veel nationale parken moet je reserveren en betalen via de website van de parkwachter).

Stoom walmde uit de krater, een van de grootste ter wereld, waar een team van parkwetenschappers met een drone rondvloog. Ze legden uit dat Poás de dag ervoor was uitgebarsten met een aswolk.

Omdat het bijna elke middag regende, raakte ik eraan gewend om vroeg op te staan ​​en te genieten van de stralende zon van Costa Rica. In het park was onder andere Botos Lagoon te zien, een diepblauw meer in een vulkaankegel, en een felgekleurde kolibrie, de groenoorkolibrie, die in het bos leeft.

Vogels van het nevelwoud

De 80 kilometer lange rit naar San Gerardo de Dota voerde mij ten zuiden van de hoofdstad, naar de nevelwouden van het Talamanca-gebergte, een minder bekend alternatief voor bossen als Monteverde in het noorden.

Om de vallei te bereiken waar de rivier de Savegre doorheen stroomt, sloeg ik van de hoofdweg af en sloeg een steile, hobbelige, rotsachtige en vaak onbewaakte eenbaansweg in die abrupt afdaalde naar de rivierbedding.

De eenvoudige schuilplaatsen en hutten langs de rivier zijn een welkome uitvalsbasis voor vogelaars die de schitterende quetzal willen zien, een opvallende vogel uit de familie van de trogons, met een rode borst, turquoise nek, groene vleugels en lange smaragdgroene veren die als linten wapperen.

In het verleden heb ik de quetzal in Panama en Zuid-Costa Rica gejaagd, tijdens lange tochten door dichte wouden. Deze keer had ik met mijn hotel, het Savegre Hotel Natural Reserve & Spa, afgesproken dat Melvin Fernandez, die de Quetzal Experts gidsenservice runt, me de volgende ochtend bij zonsopgang naar de quetzal zou brengen ($102 voor twee uur).

Vlakbij een bord met de waarschuwing voor ‘toeristen op de weg’ zagen we de eerste van acht quetzales.

"Je hebt geluk," zei Fernández. "In februari zullen er 150 mensen op deze weg zijn die op zoek zijn naar de quetzal."

De Savegre Lodge ($125 per nacht, inclusief ontbijt) ligt in een eigen reservaat van 485 hectare met wandelpaden en een bergterras waar u vogels kunt spotten.

Op advies van een paar vaste Costa Ricaanse gasten ging ik halverwege terug naar Miriam's Quetzals, een lokale "soda" of restaurant, om een ​​stuk karameltaart en koffie (3500 colones) te nuttigen op het terras. De voederbakken trokken bepaalde kolibries, tangaren en grotere eikelspechten aan.

Naast de quetzals en bospaden had de vallei nog een andere attractie te bieden: rivierforel, die op vele manieren wordt geserveerd, bijvoorbeeld gefrituurd en in zijn geheel bij Miriam's (7000 colones) en geroerbakt over pesto-noedels (11.500 colones) bij het rustige restaurant Alma de Árbol, vlak bij het hotel.

Watervallen, stranden en wilde dieren

Nadat ik de volgende ochtend een waarneming van een klapekster aan mijn observatielijst had toegevoegd, vertrok ik vanuit San Gerardo naar de kust. Ik reisde zuidwaarts door de bergen en uiteindelijk westwaarts, afdalend richting de Stille Oceaan en een temperatuurstijging van 11 graden. Uiteindelijk kwam ik aan bij de badplaats Dominical, ongeveer twee uur rijden verderop.

De route loopt langs de Nauyaca-watervallen, een waterval met twee niveaus die een natuurlijk zwembad in de rivier Barú vormt.

Bezoekers kunnen op ongeveer drie kilometer van de waterval parkeren ($5 parkeertarief) en een off-road transportmiddel nemen ($32) of, zoals ik koos, te voet naar binnen gaan ($10).

Het modderige pad was een rotsachtige, hobbelige weg. Maar wat de zweterige wandeling aan charme miste, maakte de bijna 61 meter hoge pracht van de waterval ruimschoots goed, die in een kolkende poel stortte die ik vanaf de rotsen aan de oever naderde.

In Dominical checkte ik in bij de Tropical Sands Dominical Eco Inn en vond de service gastvrij en de plek charmant. Mijn kamer ($75) had een handgeschilderde muurschildering van toekans en de weelderige tuin bevatte een paviljoen met hangmatten.

Na een wandeling door het stadje, begrensd door de rivier de Barú, de oceaan en de snelweg, raakte ik betoverd door de bohemian en gastvrije sfeer van Dominical en de onbeperkte toegang tot het strand, dat niet overvol is. Later, toen het gerucht ging dat er een luiaard in een boom in de tuin van restaurant La Junta sliep, wenkte de gastvrouw me naar binnen en wees me de boom aan.

"Dit is de toegangspoort tot het schiereiland Osa en het is nog steeds erg wild en niet te verstedelijkt", aldus Amy Bovis, mede-eigenaar van Tropical Sands, verwijzend naar het afgelegen gebied op ongeveer twee uur rijden ten zuiden van Dominical.

Het hotel, het strand en een relatief grote verscheidenheid aan restaurants, waaronder El Pescado Loco (vistaco's, 6500 colones), Phat Noodle (chili-knoflooknoedels, 6900 colones) en Moromo Forneria (focaccia, 1000 colones), maakten Dominical een uitstekende uitvalsbasis voor het verkennen van de kust, die van juli tot oktober migrerende bultruggen aantrekt.

Ik heb me aangemeld voor een vier uur durende excursie om walvissen te spotten met Ballena Aventura ($89, inclusief toegang tot het park en snacks) in het nabijgelegen stadje Uvita, de toegangspoort tot het Marino Ballena National Park, waar 14 kilometer strand - inclusief een zandbank in de vorm van een walvisstaart - grenst aan een zeereservaat.

Ik bracht het grootste deel van de dag door in het park, waar ik groepen gevlekte tropische dolfijnen, walvissen en een paar olijfschildpadden aan het bespioneren was die aan het paren waren (of "plezier aan het maken waren", volgens onze gids), gevolgd door ontmoetingen met een groep acrobatische witgezichtsapen en een lethargische luiaard tussen de palmbomen.

Waar zijn de mensenmassa's?

Op mijn laatste dag bezocht ik een van de populairste attracties, het Manuel Antonio Nationaal Park ($16), dat een uur rijden naar het noorden langs de kust ligt.

Het is moeilijk om de drukte in Manuel Antonio te vermijden, maar vroeg komen helpt. De meeste wilde dieren, waaronder neusberen, toekans en luiaards, waren een paar uur na de opening van het park om 7 uur 's ochtends al actief; tegen de middag had ik alle paden al bewandeld.

Brulapen en witgezichtkapucijnapen werden actiever in de hitte en vermaakten de zwemmers die op zondag een uitstapje hadden gemaakt naar de verleidelijke goudgele stranden van het park.

De meesten waren dagjesmensen. Mijn hotel, Costa Verde ($128 voor een kamer met uitzicht op de tuin), was zo stil dat de medewerker me gratis een upgrade gaf naar een luxe kamer met uitzicht op de oceaan.

In Manuel Antonio werd mijn ervaring met het regenseizoen en de voorbijtrekkende buien een harde realiteit: een aanhoudende stortbui verraste mij terwijl ik aan het eten was (een bordje shoarma voor 7500 colones bij Falafel Bar Manuel Antonio), op anderhalve kilometer van mijn hotel.

Uiteindelijk was nat worden een kleine prijs om te betalen voor aanzienlijke besparingen en voldoende ruimte.